Mozambique, Inharrime

Het laatse onderdeel van deze bijzondere reis is Mozambique. 

We staan vroeg op want er staat weer een potentieel lange reisdag voor de boeg.

Het Krugerpark uitkomen (zonder te veel stops) en de grensovergang van Zuid-Afrika naar Mozambique zullen tijd kosten. We hebben ons zoveel mogelijk goed voorbereid maar we weten geen van allen wat we kunnen verwachten. Armoede, corruptie en daardoor criminaliteit. 

Bij de grensovergang mogen we meteen aan de kant om onze internationale vaccinatie bewijzen te laten zien. Twee verveeld kijkende vrouwen, zittend achter een tafel, onder een tentzeil, die de papieren vaag bekijken om vervolgens mijn doopnaam Rosalie te krabbelen op een ieniemienie klein papiertje om die vervolgens in mijn paspoort te leggen (???) 

Daarna door naar de douane voor de Zuid-Afrika exit stempel. Vervolgens door naar het Mozambique gedeelte voor onze entry stempel. Onze visa's hadden we gelukkig in NL al geregeld. Alleen de auto's moesten nog worden ingevoerd. Dat wisten we en kan ook alleen maar aan de grens. Dus papierwerk en geld aan een klein loketje met zuur kijkende mensen. Gelukkig spreek Lori Portugees dus dat maakt alles wel een heel stuk makkelijker. 

Als je jezelf voorbereid op het ergste, valt alles meestal wel weer mee. We rijden rond 8 uur Mozambique in. Nog even snel iedereen thuis appen dat alles okee is want ons Zuid-Afrikaanse simkaartje werk hier niet. Hopelijk kunnen we de komende dagen opnieuw een goed werkend simkaartje kopen. 

Even offline dus!!

Onze eerste bestemming is Vilanculos, aan de kust. We rijden dit in 2 dagen en moeten nu nog 650 km rijden naar onze tussen overnachting in Inharrime. Morgen rijden we de laate 450 km naar Vulanculos.

Door ons vroege vertrek uit het Krugerpark hadden we nog niet ontbeten dus na de grensovergang was dat onze eerste prio. 

We zijn de enige toeristen en dan ook nog in 3 wit opvallende (inmiddels gore) vette bakken dus met enig beleid hebben we uiteindelijk een tankstation gevonden met een klein winkeltje waar we wat warme pasteitjes konden kopen en vage cappuccino's. 

Nog 650 km te gaan en we weten niet hoe de wegen gaan zijn dus zetten we er flink de vaart in. Uiteindelijk zijn we nog 1 keer gestopt om te tanken en chauffeurs te wisselen en rijden we aan het einde van de middag het terrein van Jolly Rogers op. 

Een soort vakantiepark met huisjes uit halverwege de vorige eeuw waar sindsdien niets meer aan gedaan is. 

De intens lief lachende en uiterst, klungelig behulpvaardige man die ons incheckt en de weg wijst maakt alles goed...

Na het inchecken duiken we meteen de menukaart in. We moeten vertellen wat we als diner willen en ook meteen wat als ontbijt. Er is hier heel veel niet voorradig en wat er is, is ingevroren. Er komen niet veel gasten dus het is niet rendabel om alles op voorraad te hebben. Maakt ons natuurlijk niets uit. Iedereen besteld om daarna snel de huisjes te verdelen onderling en onze spullen te dumpen. 

Na het eten terug lopend naar de huisjes kunnen we genieten van een prachtig heldere sterrenhemel met een goed zichtbare melkweg. Er is hier natuurlijk geen enkele vorm van licht vervuiling...