Shaken ànd Stirred....

Vanuit Napier rijden we in een paar uur naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. De zon laat zich niet meer zien en na verloop van tijd begint het ook nog te regenen. We verblijven in een hotelletje aan de Cubastraat midden in het centrum, lekker centraal. Het miezert nog steeds dus ik heb totaal geen zin om er op uit te gaan. Beetje museum moe. Voor die avond heb ik afgesproken met mijn neef Victor om elkaar te ontmoeten en wat te gaan eten samen. Dus mooi nog een paar uurtjes de tijd om mijn blog bij te werken. Victor is na vele jaren rondzwerven in Europa weer terug in Nieuw Zeeland en woont sinds kort in Wellington. Hij pikt me op bij het hotel en we belanden na een stukje wandelen door het centrum bij een Ierse pub. Lekker gegeten, wat biertjes uitgetest en uitgebreid zitten kletsen. Elkaar niet vaak ontmoet maar duidelijk familie….erg leuk. Er is nog meer familie op het Zuidereiland. Daar ga ik ook nog naar toe.
De volgende ochtend check ik uit en stal ik mijn bagage om nog wel even een bezoekje te brengen aan het Te Papa Tongarewa, een groot museum met van alles over de Maori’s en verdere Nieuw Zeelandse geschiedenis. In de middag worden we met shuttlebusjes naar de haven gebracht om met de ferry naar Picton te varen, op het Zuidereiland.
Een prachtige overtocht van 3 uur. Wat een schoonheid. Vooral als we uiteindelijk nog een heel stuk tussen de Marlborough Sounds door varen.
Vanuit Picton rijden we via de vele en tot aan de horizon uitgestrekte wijngaarden richting Nelson, waar we 2 nachten zullen blijven. Het was me al verteld en ik kon het me niet voorstellen maar het klopt. Het is gewoon stil in de bus en iedereen is onder de indruk. Het Zuidereiland is nog mooier dan het Noordereiland.
We komen pas laat aan bij het motel. Gelukkig kunnen we met z’n allen terecht bij Smugglers, een leuke pub naast het motel, waar we lekker en gezellig gegeten hebben met uiteraard een heerlijke Sauvignon Blanc…!
Net op het moment dat ik die avond m’n bedje in wil stappen beginnen opeens de muren te kraken. Denk eerst nog dat m’n buurman het errug gezellig heeft maar merk al gauw dat er meer aan de hand is. De kastdeuren beginnen te rammelen en open te schuiven en de vloer onder m’n blote voetjes trilt steeds harder. Een hele gekke gewaarwording. De hele kamer schudt horizontaal heen en weer. Ook het geluid om me heen wordt steeds dwingender. We hadden het er toevallig eerder in de week over gehad en het advies was om natuurlijk rustig te blijven maar ook om niet als een kip zonder kop naar buiten te rennen maar onder een deurpost te gaan staan of onder een tafel te kruipen als het kan. Niettemin komt er dan het moment dat je denkt ... gekke henkie.... ik moet weg hier. Dat is het spannendst. Je hebt op dat moment geen idee hoe erg het is en hoeveel erger het nog wordt. Snel wat aangetrokken, een fles water gepakt en onder de deurpost van m'n badkamer gaan staan. Net op het moment dat ik zoiets had van gekke henkie, werd het minder. Toen het zo goed als klaar was, ben ik naar beneden gelopen. Midden op straat en ver van de ramen. Daar kwam uiteindelijk iedereen naar toe.. Wachtend op de naschokken. Moedertje natuur....tis wat!!
De volgende ochtend is iedereen gammel. Niemand heeft nog kunnen slapen maar we gaan toch maar wat doen. Beter dan in het motel alle naschokken uit te gaan zitten. We rijden naar het Abel Tasman National Park. Wisten al dat we daar verder niets konden gaan doen. Geen boottocht want er was een tsunami waarschuwing en er werd die middag ook nog storm verwacht. Toch mooi om door het park te rijden. Het heet niet voor niets de Golden Bay.
Die avond was er een Supermoon…. Zou die dan voor alle commotie hebben gezorgd? Wie zal het zeggen. Dit natuurverschijnsel hebben we helaas niet kunnen zien. Zaten er hier natuurlijk perfect voor maar er was teveel bewolking, helaas…
De bewoners aan de oostkust kampen nog dagen met heftige naschokken. Veel schade en ellende.